opdracht # 169 - sprookje

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Een wit vlak tegen een grauwe lucht. De man in het bootje hoopte dat iemand zijn wapperende theedoek zou opmerken. Over een tiental minuten zou het donker zijn. Hij gruwde als hij er aan dacht hier te moeten overnachten. De gure novemberwind had hem naar dit verloren oord geblazen nadat door de kracht van een windhoos de roeispanen uit zijn handen waren gerukt. Lange, taaie wortels kringelden rond zijn vaartuig en trokken hem dieper het schimmige moeras in. Tussen de rietstengels zag hij loerende ogen. Waterratten zo groot als dolfijnen zwommen in zijn kielzog. Zijn magere visvangst van vandaag had hij hen al toegeworpen. Misschien gingen ze dan voldaan volgevreten naar hun holen. Maar nee, ze bleven hem achtervolgen. Met handen stijf van de kou omklemde hij zijn vishengel. Lang zou hij het niet meer volhouden. Hij voelde zijn greep verslappen. Bonk. De bodem van de boot schuurde over gesteente en kwam tot stilstand. Op ongeveer een meter van hem vandaan stond een vrouw met een brandende lantaarn. Ze hielp hem op de oever. Door het lichtje van de lantaarn zag hij dat ze mooi en jong was. De vrouw voerde hem over een grillig bospad naar haar woning. Een haardvuur en een glas warme wijn ontdooiden zijn verkleumde lichaam. Ze streelde hem over zijn haar en over zijn wangen. Beroerde zachtjes zijn lippen. “Ik heb zo lang op je gewacht”, zei ze. “Ik laat je nooit meer gaan.”