De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Nog een paar hectare sneeuw en hij zou Fort St. John bereiken. De houten sneeuwschoenen onder zijn laarzen kraakten dof in de witte stilte. Hij had sinds de ochtend zijn voeten niet meer gevoeld. De expeditie was vruchteloos. Ze hadden geen zalm gevangen. De dood van de jonge private James was voor niks geweest. Een indiaan had hem met zijn musket van achter een oude douglasspar uit deze kou verlost. De maagdelijke sneeuw kleurde donkerrood. Na zijn wraak had lieutenant Bradley zijn bajonet weer uit de buik van de verraste inheemse soldaat getrokken, afgeveegd en rustig toegekeken hoe het leven uit zijn geschilderde gezicht wegvloeide. Het lot van een ieder die zich bij die vuile Fransen aansloot. Nog even moest hij volhouden. Hij kon de warme bruinebonensoep al bijna ruiken. De wind en sneeuw sloegen tegen zijn pelsmuts. Zijn handen en kin diep verstopt in zijn lange jas. Hij dacht aan zijn vrouw en zijn dochtertje Lucy in Halifax, waar hij dertien maanden geleden vertrokken was om de Britse koloniën te verdedigen. Langzaam, heel langzaam kwam hij vooruit. Stapje voor stapje. Het doek wapperde nog altijd boven zijn hoofd, in de ijdele hoop dat iemand hem zou zien. De ijzige lucht sneed bij elke ademhaling door zijn borst. De bomen in de verte waren donkere schimmen geworden. Hij was moe. Zo moe. Even uitrusten. Heel even maar. Even liggen in de zachte sneeuw en dan heel even de ogen sluiten.