Je eerste verliefdheid valt niet aan te raken. Althans, dat denk ik. Voor de zekerheid vraag ik het mijn wederhelft. Hij was weken verliefd zonder te durven zoenen, zegt hij. Wel was er sprake geweest van enig aanraken; op de achterbank van zijn moeders auto had de geliefde zijn hand vastgepakt. Een buitenaards wezen moet dat kind geweest zijn. Op een zondagavond in februari liep ik door de eetzaal van een Italiaans berghotel. Ik weet nog dat het een zondag was, want alleen op die dag was er ’s avonds een buffet. Ik was twaalf en ik hield van vaak naar het buffet lopen. Tot er een opgepoetst Italiaans gezin de eetzaal binnenkwam. Ik had het die middag al op skischoenen chocolademelk met slagroom zien drinken. Van de skie-outfits waren alleen de rode wangen van de moeder, de zoon en de dochter overgebleven. De vader was iets te bruin en rimpelig voor rode wangen. De moeder waarschijnlijk ook, maar die had daar kleurrijk overheen gekalkt. Het zwarte haar van de zoon leek nat en had rechts een vlijmscherpe scheiding. Ik houd daar niet zo van, maar van de rest van de jongen, of misschien van zijn lichtblauwe trui en donkere ogen, ging mijn maag ineens vreemd draaien. Ik wist zeker dat hij naar me keek. Of zijn maag ook draaide durf ik niet te beweren. Ik weet wel dat ik na die eerste keer kijken nauwelijks meer rond durfde te lopen. Mijn grote zus gooide daar een schepje bovenop door te zeggen dat hij Andrea heette en zo knap was. Vervolgens won hij ook nog eens de lokale skiwedstrijd. Tijdens de prijsuitreiking verstopte ik me achter een paal. Het kwam allemaal door de onuitstaanbare gewoonte van mijn hoofd om bloedheet te worden in Andrea’s aanwezigheid. Een gewoonte die mij post-Andrea nog ernstig lang dwars zou zitten. Maar ook het hoofd afwenden van wat ons bekoort zal wel ergens goed voor zijn. Ik zal mijn geliefde eens vragen waarvoor precies.