#167 Zwitserland

De woeste bergtoppen om ons heen, keken hoog over de beschermende naaldbomen op ons neer. Op de tentjes, op de beek en op het washok. David, waarmee ik samen de middelbare school had overleefd, was mee naar deze wildernis. De last van het eindexamen lag achter ons. Als enige zoon, gevangen tussen twee oudere en twee jongere zussen, mocht ik ter compensatie een vriend meenemen. Alleen rond het avondeten gingen we bij de vouwwagen van mijn ouders langs. We hadden onze eigen plek, aan de andere kant van de beek. Daar roosterden we worstje boven ons kampvuur, dronken we schroefdop biertjes, gekoeld in een emmer smeltwater van de gletsjer, keken we vanuit onze slaapzakken naar de jaarlijkse vallende sterrenregen en daar zetten, Josien, haar nichtje en haar ouders hun tenten op. ‘Moeten jullie echt op dit vuurtje koken?’ vroeg ze bij onze eerste ontmoeting. We lachten wat en vanaf dat moment waren we met zijn vieren. We speelde kaartspelletjes in onze tent en speelde pool in het verlaten dorpscafe. We dronken biertjes en rookten stiekem sigaretjes. David en ik logen synchroon over onze ervaringen in de liefde en we deelde diep in de nacht onze tandenborstels met ze, in het kille tl-licht van het washok. Bij het hypnotiserende geruis van de snelstromende beek, zaten we samen op een rieten matje in het knetterde kampvuur te staren. De gouden gloed speelde zachtjes met haar gezicht en met haar donkere haren en liet mijn hart plotseling ineenkrimpen en daarna opzwellen in mijn borstkast. De rest van mijn lichaam voelde ik niet meer. De beek werd stil en de koude ijle lucht verdween. Het vuur verwarmde mijn hele wereld. Zelfs de tijd was even niet sterk genoeg om dit moment los te laten. De volgende ochtend, op de achterbank terug naar huis, bleef ik aangenaam warm en verdoofd.