#1 - Vaste vlekken

(Omdat ik vrij laat ben gestart met het af en toe maken van een wekelijkse schrijfopdracht, heb ik de allereerste schrijfopdrachten, die van jaren terug, nooit gedaan. Het leek mij leuk om deze leemtes wat op te vullen, daarom volgt hieronder een uitwerking van de opdracht van week #1) Vaste vlekken Olaf staarde naar buiten en nam het voorbijrazende landschap in zich op. Hij zocht verschil, iets definieerbaar anders. Nergens was de grens zo onzichtbaar als tussen Nederland en Duitsland. Het was dat de app op zijn telefoon een felrode lijn liet zien, anders zou niemand geloven dat hier het ene land ophield en het andere begon. Steden als Enschede en Münster, als Oldenzaal en Salzbergen: het hadden broers kunnen zijn. Of toch tenminste volle neven. Hij zat in de trein, was vanuit Amsterdam op weg naar Hannover. Tegenover hem zaten twee tienermeisjes gehuld in leren jacks en spijkerbroeken met gaten. Ze bekeken zijn gezicht, een paar seconden langer dan gebruikelijk, keken weg en giechelden. Natuurlijk giechelden ze, dat deed iedereen, zeker die pubers. Een van de twee hield haar mobiel hoger dan nodig. Ze concentreerde zich op haar scherm, Olaf wist: ze maakt een foto. Olaf had hem al sinds zijn geboorte. Toen zijn lichaam nog lang niet af was, toen hij als zuigeling in zijn wiegje lag te krijsen, nog ver voor zijn eerste oksel- en baardharen verschenen, zat de vlek er al. Hij was meegegroeid, had hem te allen tijde vergezeld. Zijn eerste keer, zijn eerste rijles, zijn diploma-uitreiking, bruiloft; altijd moest hij het rode gedrocht meezeulen. Alleen van het woord al walgde hij. Wijnvlek. Alsof een overmatig drankgebruik de oorzaak was van de vuurrode plekken op zijn gezicht. Alsof het bestaan ervan zijn eigen schuld was. Zijn hand schoot naar voren. Voor de jongedame het wist, had Olaf de telefoon uit haar hand gegrepen. Hij spande zijn spieren een kort moment aan en smeet het toestel enkele meters ver, naar de andere kant van het treinstel. Een paar seconden een doodse stilte. Stilte voor de storm. Haar mond viel verbouwereerd open, ze begreep niet wat er gebeurde, Olaf had direct spijt. De klap klonk, iets duurs en elektronisch klapte uit elkaar. De meiden begonnen te schreeuwen.