Verliefd worden, daar ben ik goed in. Ik was zeven of acht toen het me voor het eerst overkwam. Er zat een jongen naast me in de klas en hij kon heel snel schrijven. Ik ging de competitie aan en vernachelde mijn handschrift voor de rest van mijn leven. Hij was ook heel goed in rekenen en daar was, en ben ik nog, een zwakzinnige in. Ik denk dat er een bewondering ontstond welke zich ontwikkelde in een verliefdheid. Hij vond mij helemaal niet interessant en mijn starende oogjes hoogst irritant, zo leek het. De eerste verliefdheid op een leeftijd waarbij het aannemelijker is dat er lichamelijke gevolgen kunnen zijn vind ik interessanter. De hele dag dacht ik aan die veel oudere en onbereikbare jongen. Ik zocht hem in alle gezichten als ik door de stad liep, wat ik zo vaak mogelijk deed, om hem maar tegen te komen. Maar als dat gebeurde durfde ik niets en deed ik alsof ik hem niet zag. De elektriciteit van het ontmoetingsmoment, het terughalen van herinneringen aan hem en de fantasieën die ik had zijn stevig opgeslagen in een bijzonder laatje van mijn breinkast. Op een avond kregen wij het, als zes minderjarige vriendinnen, voor elkaar om onze moeders voor de gek te houden en een nacht te slapen in het huis van mijn onbereikbare lustobject samen met zijn vijf meerderjarige vrienden. Ik en mijn vriendinnen hadden allemaal een andere leugen bedacht en we waren elkaars dekmantel. Zijn ouders waren niets vermoedend op vakantie. De jongens hadden geen flauw idee van onze leeftijden. Er gebeurde wel iets, beetje zoenen, beetje voelen, maar het was veel minder romantisch en magisch dan ik me het had voorgesteld. Vanaf dat moment realiseerde ik me dat ik het verliefd zijn leuker vond dan het fysieke gehannes wat daar soms het gevolg van is. Ik ben nog steeds dankbaar dat er die avond niet meer is gebeurd (#notmetoo). Ook deze herinnering heeft een ereplaats in mijn fijne laatje.