‘Ga niet te ver de tuin in, schat.’ riep moeder haar dochter na. Anneliese schudde driftig haar hoofd. De familie Schmidt had een grote tuin die aan een weiland grensde. Moeder hield haar vijfjarige meid goed in de gaten. Behalve op dat moment toen de deurbel ging. Anneliese trok de stoute schoenen aan en liep verder de tuin in. Onder de grote dennenboom hoorde ze het vreemde gezoem. Ze deed de takken aan de kant en een zwerm vliegen vlogen haar voorbij. ‘Kattie!’ riep Anneliese uit en trok het verse karkas van de zwarte kater naar haar toe. Ze begon hem te knuffelen en roze smurrie kwam uit zijn mond. ‘Ah, Kattie is misselijk.’ Ze pakte hem bij de staart en sleepte hem mee naar de garage waar Papa’s lijmpistool lag. ‘Gisteren hebben we de arm van Mevrouwtje Bobo nog gemaakt, Kattie.’ Ze stak de stekker in het stopcontact en plakte de mond van de kater dicht. ‘Zo, nu ben je niet meer misselijk. Ik ga voor je zorgen, Kattie. Mamma zegt dat ik geen Kattie mag, dus stil zijn.’ Zijn hoofd hing op half zeven. ‘Dat doe je goed!’ Anneliese klapte enthousiast in haar handen. Moeder stond nog steeds aan de voordeur. Het was Jan Ulrich, de buurman. Anneliese glipte naar boven met Kattie in haar armen. Eenmaal op haar kamer plaatste ze hem in een klein kinderstoeltje aan een rond tafeltje. Ze morrelde enkele seconden in haar speelgoedkist waar ze een blauw strikje vond. Ze bond het om Kattie’s hoofd. ‘Prachtig!’ Ze zette Mevrouwtje Bobo ook aan tafel. ‘Kijk, Mevrouwtje Bobo, mijn eerste huisdier, issie niet lief?’ Mevrouwtje Bobo had een grijns op haar gezicht. Papa vond die altijd onheilspellend. De buik van Kattie begon te borrelen en sprong open. Maaien en andere insecten kwamen naar buiten. Anneliese zuchtte. ‘Kattie, we moeten wel praten over het meenemen van vriendjes.’