#167 Hopeloos verliefd op jou

Ik sta bij de waterput, het maanlicht glinstert op het wateroppervlak. Uit iedere porie zweet mijn verdriet maar tranen laat ik niet. Stel je voor dat mijn ouders het merken. Daar moet ik niet aan denken. Mijn vriendinnen, zij weten het en zeggen dat ik je moet vergeten. Dat lukt me niet. Het is meer dan een bevlieging. Ik ben hopeloos verliefd op jou. Als ik schommel en denk aan onze romance, weet ik dat het geen zin heeft om op je te wachten. Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen. Als een wolf jank ik naar de maan, ongeremd en niet meer bang voor wat mijn ouders ervan vinden. Lichten worden ontstoken, ramen worden geopend. Boze buren vragen waar de herrie vandaan komt maar het deert me niet. De hele wereld mag weten hoe erg ik lijd. Ik ben namelijk hopeloos verliefd op jou. Ik moet slapen van mama. Als ik naast mijn bed sta, kijk ik je aan. Onder je zwarte gelkuif lachen je ogen naar me. Zie je wel dat je ook van mij houdt. Ik kruip op mijn bed en ga op mijn knieën voor je zitten. Met mijn vinger streel ik het kuiltje in je kin en kus dan je volle lippen. ‘Welterusten Danny.’ Welterusten Sandy, hoor ik je zeggen. Eenmaal onder de wol, vertel ik mijn poppen dat ik hopeloos verliefd ben op jou.