Ze zag hem deinen als een rottende walvis. Het lillende vlees verspreidde zich over haar rode bank zoals hij zijn vet drapeerde in haar bed of zijn benen niet naast elkaar kreeg op het rode bankje voor het huis. Er waren dagen dat hij flatuleerde en Dulcogas wilde. Zijn kop hing boven het bord, zijn reet was een meter van de tafel verwijderd, de vork omklemde hij als een neanderthaler. Met walging keek zij naar het gebeuren en stelde zich voor dat zij zijn kop kookte, urenlang, dat zij het vlees dan in de gehaktmolen deed, nee, zij gaf de voorkeur aan een mes, tjitjak, en er hoofdkaas van maakte. Opgesteven, in plakken gesneden, besprenkeld met azijn en uitgeserveerd tijdens de borrel met augurk en zilverui. Een boek werd geboren. *met dank aan mijn bronnen*