‘Merel ga even zitten, we moeten je wat vertellen.’ Ze kwam direct uit haar hang, lig houding van de bank en keek haar ouders nieuwsgierig aan. Het kan niet veel goeds zijn, dacht ze. Als ik aankondig, verifieerde ze bij zichzelf, dat ik ze wat moet vertellen, gaat het altijd over iets, dat ik liever zou willen verzwijgen. Een slecht gemaakt proefwerk, fietssleutel kwijtgeraakt, scheur in mijn nieuwe rok… Maar wacht even, het zou ook zomaar iets leuks kunnen zijn. Zouden ze nu pas echt doorhebben dat ik niets liever wil dan een hondje. Dat ik dan echt mijn best op school ga doen en er zelf helemaal alleen voor zal zorgen. ‘Merel, je krijgt een…’ O mijn god het is zover trilt haar verlangen. ‘Merel’, herhaalt haar moeder verheugd, ‘je krijgt een broertje of een zusje.’ ‘Doen jullie het dan nog…!?’