# 166 Levend ei

‘Mama, er lag een pakje bij de deur.’ ‘Voor eeuwig mijn meisje,’ leest moeder traag. ‘Van je vader.’ Ze gooit het in de vuilnisbak. ‘Mama!’ ‘Nina, je vader is al een jaar uit ons leven.' Haar rug gloeide, niet van wat ze jaren ondergaan had, maar van ingehouden woede tegenover hem. 'Je hoeft niet meer onder tafel kruipen, of onder je bed. En ik genees elke dag een beetje meer. Ik ga nu naar boven, je kamer schilderen.' Nina grijpt naar haar kleurpotloden. ‘Fijn liefje, maak maar iets moois.’ Na hun knuffel kijkt ze haar moeder nauwlettend na. Bevend knipt Nina de strik door, het pakje bevat een eitje. Geel, met rode hartjes beschilderd. Voorzichtig schudt ze ermee, dan krabt ze met een nagel over een hartje. De top van haar nagel wordt rood. Ze houdt het ei aan haar oor. Het lijkt te trillen. Een kuikentje? Ze slaat haar hand voor haar mond. Hoe lief. En het moet net geboren worden. Ingespannen tuurt ze naar het ei voor zich op tafel. Ze houdt haar adem in. Er tikt iets, het stopt. Opnieuw. Komaan kuikentje. Boven daveren de muren. Een verfborstel komt naast het verfblik terecht. De woonruimte is vernield, haar tranen gaan naar een roerloze Nina.