Ik vertikte het om geboren te worden. Mijn ademende luchtbel was geweldig. Van zoethout tot zoutwatervis, voedingsstoffen kreeg ik genoeg binnen. Er werd aan me gesjord. In mijn hoofd hoorde ik mijn draagster krijsen. Ik duwde me af en ging dwars liggen. ‘Niet van dat,’ hoorde ik zeggen. Een duw, mijn luchtbel ging in een deuk, ik moest voorover buigen en raakte met de vingertoppen mijn benige knieën. Plop. De wereld was er weer, ik ademde vrijuit. De uitgang werd verduisterd, ze lieten me met rust. Een opluchting die slechts seconden duurde. Iets zoog me naar zich toe. Ik zocht houvast en maakte uitstulpingen in de bel met mijn vingers. Het zuigen stopte, een hand draaide me zoals het moest. Er kwam een perswee aan. Nog één keer ... Met krachtinspanning wentelde ik me, en kreeg de wereld te zien vanuit ruglig. Als sterrenkijker geboren, hoorde ik het gezang van de druïden aanzwellen. Ik zou één van hen worden.