#166 - Koning Aap

Ik ben reuzebenieuwd hoe het volk mij zal ontvangen. De maestro heeft zo hard aan me gewerkt. Hij fluisterde lieve woordjes tegen me. Zijn grijns zal me altijd bijblijven toen hij me naakt neerzette. ‘Zoals je werkelijk bent, aap,’ zei hij, ‘Ik zeg dat je gouden kleren aan hebt.’ Hij schaterde het uit, de schavuit. Wat zou de hoi polloi wel niet denken? Gelukkig gaf hij me passende kledij. Zijdeglad; geen gekriebel. Nou ja, afgezien van de eerste uren dat de verf nog moest drogen. En tjonge, wat stonk die troep. Nu sta ik, rechtop, met een doek over mijn kop. Ik zie geen steek, heb een vieze smaak in mijn mond. Mijn gezicht is mooi geplooid; met een krachtige kin kijk ik als Napoleon de wereld in. Straks kom ik ter wereld, als de notabele mij onthult. Ik hoop dat de mensen hun leider herkennen, en niet alleen de aap zien die ik voorstel.