Leeg nest Dagenlang waren ze af- en aangevlogen, twee koolmeesjes. Takjes en grassprieten in de snavels, om de beurt de kraamkamer in: een perfect functionerend duo. Lies stapte voor de vierde maal die dag onder het vogelhuisje, concentreerde zich op mogelijk geluid. Ergens had ze het idee opgevat dat ze het nieuwe leven zou herkennen wanneer het van zich zou laten horen. De natuur nam de tijd, zij niet. In gedachten haalde ze het houten hokje van de muur, viste ze de eitjes eruit, wikkelde ze de kwetsbare bolletjes in een sjaal. Iets hebben dat aanhankelijk en hulpeloos is, iets dat niet zonder haar kan. Waar was die tijd gebleven? Haar jongens waren allebei al weg. Ver weg: Maastricht, Berlijn. Zonder haar ging het ze heel goed. Dat was tegelijkertijd geruststellend en confronterend. Lies hield het niet meer. Gewacht tot pa en ma weg waren, stiekem op een keukentrapje, voorzichtig opende ze het dakje. Drie, nee vier, opengesperde bekkies. Rustig maar, het komt goed. In de tuin draaide Lies enkele tegels om. Krioelende torren, wurmen, kevertjes. Ze maakte een ontbijtje klaar.