Ze schreeuwde en vloekte als nooit tevoren. Zoals misschien niemand dat ooit gedaan heeft, hoorde ik later. De bron was woede, weet ik nu. Diep in de nacht, niet het moment waarop een vroedvrouw de schaduw kon zien die zich al aankondigde bij de eerste ontsluiting. Een vermoeden had ze kunnen hebben, als ze de gezichtsuitdrukking van de echtgenoot van mijn moeder had gezien. De geur van ontsmettingsmiddelen maskeerde klinisch dat ik besmet was. Al voor dag één. Ik huilde niet na de eerste tik op mijn billen. Ik lachte en balde wat later vuisten werden. En hoe zacht en warm haar huid ook gevoeld zal hebben, hoe zeer haar hartslag ook vertrouwd geklopt zal hebben; ik denk dat iets me vertelde dat ik hard en koud moest zijn. Toen al. En als ik toen bloed heb geproefd, en die kans is groot, dan zal de smaak zoet zijn geweest. (Mijn alter ego kijkt terug op zijn geboorte, Ik verwijs u naar de eerdere pulp over zijn latere belevenissen. Zoals https://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums…)