Hij staat opeens in mijn woonkamer. Ik vraag me af hoe hij in vredesnaam aan mijn nieuwe adres komt. ’Wat kom je hier doen?’ vraag ik zonder enige vriendelijkheid in mijn stem. Hij glimlacht. ‘Ik wilde je gewoon even zien'. Zijn ogen vallen op de tafel, of eigenlijk op wat er op ligt. ‘Oh lekker, stroopwafels. Weet je, die moet je eigenlijk in de magnetron doen, worden ze lekker plakkerig van'. Ik kijk Tom stomverbaasd aan; waar haalt hij het lef vandaan? Voor ik het weet staat hij in de keuken de magnetron te beheren.'Ik moet eigenlijk zo naar werk'. Om de leugen bij te sterken doe ik mijn jas aan. Hij kijk me aan terwijl hij de tijd op de magnetron zet. ’Je gaat altijd op de fiets, toch? Ik kan je wel wegbrengen'. Ik schud mijn hoofd. ’Ik fiets graag'. ’Het is echt geen probleem..’ De magnetron gaat af en Tom pakt de stroopwafel. Met een zachte kreun laat hij de kleffe koek op de grond vallen. ‘Tom, mijn vloer!’ Mijn geschreeuw valt niet goed bij hem. 'Het mag wel wat vriendelijker. Ik heb mijn vingers verbrand aan die klote koek.’ Hij kijkt me kwaad aan terwijl er stroop van zijn vingertoppen vloeit. Ik herken het begin van zijn uitbarstingen, maar mijn woede wint het van mijn logica. ‘Verdorie...Ik heb je toch niet gevraagd om hier te komen en de magnetron te gebruiken?’ Tom haalt uit en raakt met zijn vuist de thermostaat naast mijn hoofd. Ik wacht geen seconde en ren naar boven. Ik sluit mezelf op in de badkamer. Tot mijn verbazing hoor ik geen voetstappen op de trap. Twintig minuten lang moet ik aanhoren hoe hij in de woonkamer loopt te ijsberen en te schreeuwen. Het is duidelijk dat hij niet uit zichzelf weg gaat. Ik pak de dweil en open voorzichtig de badkamerdeur. Aandachtig loop ik de trap af. Wat ik beneden aantref kan me niet blijer maken, maar ook niet verbaasder. Tom is weg. Het enige wat in de keuken ligt, is zijn kleding, vies van liters plakkerige stroop.