Het pak stroopwafels was het eerste dat ik zag toen ik de kamer binnenkwam. Niet dat wij nooit stroopwafels hadden, maar ze stonden zo mooi op het midden van de eettafel, ingepakt met een blauw strikje eromheen. Mijn ouders waren beiden aan het werk, het huis was leeg. Ik kwam net terug van een lange schooldag, snakte dus naar voedsel en het pak stroopwafels staarde mij direct in mijn maag aan. Het kon dan ook niet anders of ik liep eropaf, maakte het open en begon met eten. Het briefje dat ernaast op tafel lag negeerde ik. Dat was achteraf gezien een fout. Na een kwartier was het pak voor de helft leeg. Ik had genoeg, pakte mijn schooltas en verplaatste mijn lichaam naar boven, waar ik mijn huiswerk zou maken tot mijn ouders thuis zouden komen. Dit wachten ging allemaal goed en in het huis heerste rust, tot mijn vader thuiskwam. Ik hoorde eerst de sleutel in het slot steken, toen werd de deur geopend en hoorde ik hem even later in het slot dichtvallen. Hij riep dat hij thuis was, ik antwoordde. Toen de tussendeur. In huis was het even stil. Het was een stilte zoals hij voor een storm is. ‘Godverdomme,’ hoorde ik. Het huis was zo gehorig als het maar zijn kon. Ik hoorde alles, dus ook zijn voeten die terug naar de tussendeur stampten. ‘Kevin! Nou moet jij hier komen!’ Ik vreesde het ergste, wist bijna wat er zou gaan gebeuren. Ik kwam beneden met de staart tussen mijn benen. Twee stappen verderop stond mijn vader met een klein briefje in zijn handen. Daarop stond: ‘Voor mama, een cadeautje, niet opeten. Liefs, pap.’ Zijn gezicht stond op ontploffen. Hij liet het briefje vallen, zodat hij zijn rechterhand vrij had. Ik zag de vuist niet op tijd aankomen. Mijn schreeuw vulde de kamer, pijn gierde door mijn lichaam en ik voelde tranen opkomen, mijn linkeroog werd warm. Even later jankte ik, liggend op de grond en mijn vader heeft nog tien minuten staan schelden. Zo was hij gewoon. De stroopwafels zijn nooit opgekomen.