Het verhaal van het monster Djennepry (door Schrijfgraag72) De Gdrunweries leefden vreedzaam samen, jaloezie bestond niet en ze hadden de neiging alles positief te zien. Djennepry behoorde tot één van de jongsten en was ook in andere opzichten een uitzondering. Met zijn 97 jaar was hij klein van stuk en nog steeds onzijdig. Hij voelde zich in een uitzonderingspositie en de anderen zagen hem als een bijzonderheid. Hij had namelijk een oog minder dan de andere Gdrunweries en zijn staafjes waren lang, sprieterig dun en erg lenig. De Gdrunweries bezaten twee behaarde bruinachtige staafjes met daarop tien ogen, op elk staafje vijf. Dnennepry zijn staafjes waren kaal en roze rood van kleur, op zijn linker staaf zaten de vijf ogen, precies zoals bij de andere Gdrunweries maar op de rechter zaten er maar vier. Door deze onvolkomenheid heeft hij zich nooit goed kunnen verdedigen tegen zijn vijanden, maar ook Djennepry verloor nooit de moed. Hij wilde net zo leren verdedigen als zijn oom Djnnpro, die zich kon opblazen als een wilde struik, zijn ogen kon hij laten glinsteren als de zon en zijn staven kon hij laten steken als een dodelijk giftige roos. Bovendien kon Djnnpro alle mensen met zijn ogen hypnotiseren en voor een minuut of tien laten verstenen. Alle één– en tweezijdige Gdrunweries konden dat en Djennepry niet. Als hij zijn oom weer zo bezig zag kwamen er alleen maar grote druppels uit zijn twee dunne staafjes, zo mooi vond hij dat. ‘Kan ik dat ook leren, Djnnpro?’ ‘Nee, Djennepry het is een familiaire kwestie. Jij bent bijzonder, jij kent geen angst’ Djennepry gaf de hoop niet op en kroop welgemoed naar het licht, schudde zijn staafjes, waardoor de aangekoekte aarde van zijn bolle ogen op de grond viel en keek om zich heen. Zestig kilometer verderop zag hij een enorme wriemelende mensenmassa en hij werd nieuwsgierig, wilde zijn hypnosekunsten gaan uitproberen. Hij huppelde voort in een vaart waar een mens u tegen zou zeggen. Hij voelde geen angst. Al gauw kwam er een oorverdovend lawaai in zijn gehoororgaan terecht en Djennepry moest zijn knopje even uitzetten, zo hard was het. Dat was onvoorzichtig en naïef voor zijn 97 jaar, dat had hij moeten weten, want zo kon hij de dreiging die van geluid uitging niet begrijpen. Ineens werd het donker, pikdonker, eerst voor zijn vier ogen op zijn ene staaf en meteen daarna voor de andere vijf. Het ging zo vlug dat Djennepry niets meer kon denken, niets meer kon doen, niets meer kon proberen. De voet van de kleuter, die achter hem aan het huppelen was en natuurlijk niets in de gaten had, vermorzelde Djennepry nog voordat hij een poging had ondernomen zich op te blazen en het jongetje met al zijn kracht en zijn negen ogen te hypnotiseren, zodat die kleine voet in de lucht zou blijven steken voor meer dan een minuut of tien.