#163 Ook monsters huilen weleens

Willie, mijn monster is iets kleiner dan een meter, met over de grond slepende haren in luipaard-tekening. Harig over zijn hele lichaam. Af en toe stinkt ie vreselijk, vooral als hij in de regen gelopen heeft. Het kan hem allemaal niets schelen, weer of geen weer. Zijn kop lijkt op een rattensnuit. Ja, daar doet hij me het meest aan denken. Hij heeft vier poten. Willie gaat rechtop staan, als ie nieuwsgierig is of eten wil pakken. Hij is gek op appels en wortels, die pakt hij uit mijn schuur! Meestal loopt hij op vier poten. Hij kan ook vliegen, dat doet ie bij voorkeur in het donker. Dan schrik ik altijd, als hij langs zweeft. Je zou het niet zeggen dat zo’n log dier kan vliegen. Maar als hij eenmaal de poten van de vloer heeft, dan cirkelt hij heel sierlijk door de lucht. Willie vertelt me over zijn familie, die is gedood in Oekraïne bij het binnenvallen van de milities. Ze hadden net een familiefeest. Willie was net eten aan het verzamelen en zag het gebeuren. Daar heeft hij nog veel last van. Dan gaat hij meestal vliegen, het geeft hem het gevoel dat hij bij zijn familie is. Laatst zag ik hem huilen, ik bood hem mijn zakdoek aan, hij veegde snel zijn tranen weg: ‘Een man bij jullie huilt toch ook niet,’ zei hij. Dat nodigt uit voor een gesprek. Wij hebben samen heel lang zitten praten en naar de sterrenhemel gekeken. Daarna is hij wel minder gaan vliegen en tikt af en toe op mijn achterdeur. Dan gaan we even zitten en praten. Warme thee vindt ie ook erg lekker. Lapsang Souchong is zijn favoriet. Zijn liefste wens is eenzame mensen blij maken, maar zijn uitstraling… .