#163 Een mooi vrouwtjesmonster

GRAUWEL HET MONSTER Grauwel woonde alleen in een koud en vochtig hol. Op een dag werd hij wakker en had het behaaglijk warm. Hij opende zijn zwarte oogjes en zag een flakkerend licht tegen de aarden wand. Met een ruk draaide hij zich om en zag een vuurtje midden in zijn hol met daarachter een mooi vrouwtjesmonster; tonvormig, korte ledematen en bedekt met borstelig haar. “Wat doe jij in mijn hol? Wegwezen jij!” riep hij boos en zijn bruine vacht werd rood van woede. “Goedemorgen. Ik ben Grimmel en ik ga nergens heen.” Grauwel kwam overeind, waggelde naar haar toe, sloeg zijn armen om haar dikke middel en wilde haar optillen om haar er uit te zetten. Maar hoe hij ook probeerde. Hij kreeg haar niet van haar plaats. Als zij dan niet wegging, dan ging hij maar weg en hij ging naar de uitgang. Maar buiten sneeuwde het. Hij draaide zich om. Aargh! Ze braadde eekhoorntjes boven het vuur. Zijn lievelingsmaal. Het deed hem denken aan vroeger en hij begon te janken. Ze deelde de eekhoorntjes met hem. Hij nam het aan, maar praatte niet tegen haar. Ze was tenslotte een indringster. Zo ging het wekenlang door. Op een dag werd hij weer wakker en had het koud. Het vuur was uit en Grimmel was weg. Hij rende de hol uit en vond haar aan de rand van een akker. “Waarom ga je weg?” “Je praat niet tegen me,” zei ze. “Alsjeblieft blijf bij me.” Ze schudde haar hoofd, maar hij bleef janken en smeken, totdat ze toegaf. “Goed, maar praat dan tegen me.” Hij beloofde dat. Samen keerden ze terug naar het hol en praatten totdat ze er blaren van op hun tong kregen. Een paar jaar later speelden er kleine monsterkindertjes bij een warm en gezellig hol.