# 164 – Monstertjesliefde. Ze zitten op een bankje in het park en zij kijkt naar hem. 'Jij hebt rare oren,' zegt ze. 'Kijk niet zo,' zegt hij boos. 'Weet jij dat je idioot grote voeten hebt ?' en met zijn handen over zijn oren kijkt hij naar haar voeten. Ze verstopt ze en zegt dat haar moeder ook van die grote poten heeft. 'Jouw oren zijn trouwens ook raar,' zegt hij en zij pakt ze vast en flappert. 'Klopt, ik heb oren van een paard, kijk mijn tanden zijn ook van een paard'. 'Je hebt gewoon een paardenmond, niks mis mee, maar je hebt geen lippen,' zegt hij. Ze hinnikt en zegt dat ze een kus wil. Hij draait zich verlegen om en zij ziet een enorm oog. 'Weet je dat je op je achterhoofd een oog hebt ?' zegt ze. Hij knipoogt. Ze schuddebuikt van het lachen, grinnikt en hinnikt tegelijkertijd. Dan kust hij haar. 'Ik vind jouw drie gele ogen zo lief,' zegt hij zachtjes. Uit haar linkeroog rolt een lichtgroene traan, uit haar rechter een lichtblauwe. Met zijn roltong likt hij de tranen van haar wang terwijl een gouden traantje uit het middelste oog ontsnapt. 'Soms heb ik regenboogtranen,' zegt ze ontroerd. Ze staan op en zij strikt de paarse veter van haar enorme grote schoen. 'Kijk,' zegt hij en hij laat zijn minivoetjes zien. 'Ach, wat lief,' zegt ze en slaat haar vleugel om hem heen. Zijn halve armpjes verdwijnen onder de veren. Samen wiebelen ze weg. Ze woont in een wilgenboom, vertelt ze. 'Waar woon jij?' vraagt ze en hij wijst naar de vijver in het park. 'Onder die rietsigaar,' zegt hij.