Dag Marceline, Wat een mooie vertelling. Enfin, ja, mooi is niet het juiste woord. Eerder indringend. Je riep bij mij echt de nevelslierten op die inderdaad soms net spoken of monsters lijken. De vrouw die haar natte sloffen verliest in haar tocht naar de sloot. Het is filmisch beschreven. Een herfstverhaal dat zo lyrisch begint en zo verdrietig eindigt. Knap, hoor. :thumbsup:

Ai, wat een beklemmend verhaal. Knap gedaan. Er staan wat snelheidsfoutjes in die je wel ziet als je het nog eens leest.

Een mimende mond, hoofdletter of wilde je daar een komma ipv een punt? Tekent een lijfje zicht af, moet de t daar niet weg? Bij het nog eens lezen vind ik het steeds mooier geschreven. :thumbsup:

Hallo Marceline, De eerste alinea deed mij denken aan een nogal omstreden, maar hilarisch gedichtje van Paul Smis, maar al snel verdween de meligheid en trok je me bij de les. Heel beeldend en beklemmend, ik word er triest van. Twee dingetjes vertraagden me in het lezen: Je hebt het, kort achter elkaar, twee keer over een mimende mond. 'Zonder aarzelen sla ik de openslaande deur naar de tuin open en volg' Dit is dubbelop. Een openslaande deur slaat men nu eenmaal open.

@Marceline, lastig, ik voel een groot potentieel in dit verhaal - iets hartverscheurends - alleen is het de vorm waarin je het goot. Lastig omdat ik niet goed weet hoe het te zeggen. Iedere ochtend weer >> waarom dan de herhaling 'Ik kijk naar buiten?' Ik zou deze zin weglaten. Wat is de relevantie van deze zin: [Opgelucht sla ik de voordeur achter mij dicht en vertrek naar mijn werk.] Hij hoort er niet bij naar mijn gevoel. Eens met @Stella, niet twee keer 'mimen', ook omdat het een nogal opvallend woord is. ... over de plank die het slootje naar de velden overspant. (mooi! overspant) versus Aan het eind van de velden ligt een sloot. Waar ligt die sloot of een sloot te veel? De witte wieven onthullen of verhullen de hp? Als je hart met kloppen stopt, kan je dan nog een sloot inlopen?

Het najaar is begonnen, iedere ochtend weer... enz. Die zin liet mij struikelen in je trieste en mysterieuze verhaal. Een grote letter O wordt gevormd vind ik op een of andere manier niet mooi klinken, misschien meer over de vorm zeggen vanuit het principe 'show don't tell'? Maandelijkse boetedoening vind ik storend maar dat is misschien persoonlijk, vanwaar die boete? Het is een mooi verhaal, Marceline.

Indringend verhaal met mooie symbolieken. De maandelijkse boetedoening en de baby in de sloot. Het diepe verdriet van een vrouw, die geen kinderen krijgt? Triest, poëtisch verhaal. Heel bijzonder Marceline, een andere kant laat je ons zien van jouw schrijfkunst. Graag gelezen!

Ah lees m nu pas hier. Ik vind het een prachtig verhaal. Dan was er iets over herhaling en de kracht ervan ;)

@Marceline - net als @mili weet ik niet zo goed hoe het te benoemen. Laat ik beginnen met te zeggen dat je taalbeheersing prima is. Dat is toch een basiselement van het schrijven. Ik dacht aan een vrouw die een kind verloren had en door verdriet overmand de hand aan zichzelf slaat. Uit bovenstaande lees ik dat het anders zit en dat er eerder "maandelijkse boetedoening" in je verhaal hebt gestaan. Dat zou ik er dan op een of andere manier in laten staan. Herhaling kan functioneel zijn. Hier sta ik er wat dubbel in. Weinig gebruikte woorden herhalen is gewoonlijk storender. Ik parkeer het als betrekkelijke minoriteit. Het verhaal doet me enigszins geforceerd aan, alsof je de lezer bewust in het ongewisse wilt houden om op het laatst het duveltje uit het doosje te laten springen. Ik zou het verhaal omkeren en het principe van napalm toepassen. Napalm is een term die ik ooit eens heb opgevangen van een Engelse schrijfcoach. Het duidt op iets wat de lezer niet over het hoofd ziet en wat de rest van het verhaal kleurt, de lezer naar de strot grijpt. Als je in jouw geval eerst de dode vrucht (kind) bekend maakt en dan je verhaal ontvouwt, zal de lezer de pijn/schaamte/wroegin van de vrouw voelen, de mistflarden kunnen plaatsen, de spoken/monsters kunnen begrijpen. Het gorgelende doucheputje als metafoor voor de arbortus vind ik overigens briljant beeldend, maar nu gaat het verloren omdat ik als lezer als een blindemannetje met een monsterverwachting door je verhaal waad. Het gaat mij altijd om iemands volgende verhaal. Ik denk dat het een nuttige oefening is om - voor jezelf - het verhaal om te turnen. Ik kijk uit naar je volgende schrijfsels,@marceline!

Dag marceline, Reageer wat later. Verhaal eerder gelezen. Goed verhaal, helder ook. Een schrijver mag ook iets van zijn lezer verwachten. Jammer dat je de zin met de maandelijkse boetedoening hebt geschrapt. Die mis ik nu. Het gorgelende doucheputje in combinatie met het leeggezogen gevoel en de karmp, is ijzersterk. Voor dat tweede mimen zou ik een synoniem zoeken. En als je van de laatste sloot een ven maakt, voorkom je verwarring. Graag gelezen.

Niet verkeerd! Is het zo dat de HP op het laatst overlijdt? Dat haal ik eruit namelijk.

Marceline, Goed gekozenen details, vooral het geluid van het afvoerputje. De beklemmende sfeer - verhouding binnenwereld /letterlijke buitenwereld - consequent aangehouden. Dit zijn scenes die op eigen kracht staan. terzijde: Je zou het schrappen van cliché beeldspraak kunnen overwegen 'ogen die smeken' (tweemaal). Het stoort mij als lezer een klein beetje. Veel schrijvers bedienen zich ervan, veel lezers halen de schouders er over op. Je kan ze dus net zo goed schrappen ;)

Marceline, ... wat een mooi verhaal; om stil van te worden. Ik ga niet in op de techniek van het schrijven, je hebt al voldoende aanwijzingen gekregen. 'Het hoofd grotesk groot'. Misschien "hoofdje" denk ik nu.