opdracht # 163 - monster conform de opdracht

Mijn zelfgemaakt monster is zo groot als ik, ongeveer een meter zeventig. Van kop tot teen is het behaard met een zwart/wit gespikkelde langharige vacht. Wanneer het beweegt slingeren zijn lange pijpenkrullen. Het hoofd heeft de vorm van een grote watermeloen en het lijf lijkt op de spiralen van een kurkentrekker. Het kan rennen, vliegen en zwemmen. Het liefst laat ik het vliegen. Als schepper van dit wezen kan ik de vleugels te licht maken en valt ie op zijn neus. Of ik laat hem zwemmen met te zware spiralen en dan zakt ie als een baksteen naar de bodem. Om het te laten rennen stuur ik een zwerm wespen achter hem aan tot ie jankend van de pijn een gat in de grond klauwt en zichzelf begraaft. Bomen houden niet van mijn monster. Wanneer het zich tussen hun bladeren wil verschuilen, schudden ze zich tot ie op de grond ploft. Ik noem het Rika, naar mijn stiefmoeder die mij destijds ook zo kon pesten. Een half jaar geleden heb ik dit monster geschapen. Als het tot volle wasdom komt zal ik er voor moeten vluchten. Hopelijk houden bomen wel van mij. We wonen samen en ik deel mijn zelfgebakken broodjes en van de door het monster gelegde eieren maak ik omeletten met wat duivelskruid erin. Aha, nu valt mij iets in. Het is dus een vrouwtje. Vandaar de naam Rika. Grappig, we kunnen er samen om lachen; we hebben dezelfde macabere vorm van humor. We amuseren ons bijvoorbeeld rot met spinnen vangen. Die hangen in trossen aan de zoldering van mijn boswachtershuis. Wie er de meeste spinnen heeft kunnen verorberen, is de verliezer. Haha. Als ik vraag wat ze het liefst zou willen, blaft ze dat ze groter wil worden en dan verschijnt er een vette grijns om haar gulzige lippen.