#163 Wolfje Routineus wierp zijn moeder vier jongen, ze stond al weer toen er nog iets volgde. Walgend keek ze naar het slappe zakje botten, wat was dit voor misbaksel? De jongen groeiden voorspoedig, leerden prooien vangen, vijanden vermijden en samen eenstemmig huilen. Behalve misbaksel Wolfje. Hij zong vaak en hartverscheurend ‘Erbarme dich’ tot hem de bek werd gesnoerd omdat zijn gezang vijanden naar de roedel leidde. Eten vangen mislukte meestal, als hij al eens een kip of konijn ving dan ontsnapten die meteen want Wolfje was banger voor hen dan zij voor hem. Bovendien belemmerde zijn motoriek hem, hij struikelde meer dan hij rende. Zijn talent om prachtige pirouettes te draaien bleef helaas onopgemerkt. Dat dit buitenbeentje de roedel werd uitgegooid bij de geboorte van de volgende lichting jongen was, in wolfoptiek, onvermijdelijk. Eenzaam en onhandig zwierf Wolfje rond. Tot op een avond terwijl hij eten zocht in een gft-container, een meisje voor hem stond. Ze schrokken maar renden geen van beiden weg. Van de bodem diepte ze kipsatérestjes op die ze samen oppeuzelden. Niet eerder was iemand zo lief voor hem. Trouw vergezelde hij haar sindsdien, naar school, naar het hockeyveld, naar haar zieke oma. Waarom het bij oma gruwelijk uit de hand liep blijft een raadsel. Was het zijn chronische ondervoeding, een plots opvlammend oerinstinct, zijn onvermogen te leven met de liefde van het meisje? Vast staat dat Wolfje, staande naast oma’s bed, haar vlezige armen zag, verlekkerd haar geur opsnoof, haar handen beetpakte, afbeet en opvrat. Een amuse, haar armen werden zijn voorgerecht. Hoewel ze wat overrijp smaakte, verslond hij haar met huid en haar. Toen de deur openging, keek hij voldaan boerend om. Het meisje keek van oma’s lege bed naar hem. Troostend nam ze hem in haar armen. Ze smaakte lekker mals.