#163 - De bok

‘Elke dag krijg je een speciaal soort thee om je spirituele en emotionele balans te herstellen,’ had de man in het zachtgroene uniform gezegd. ‘Geen zorg. We geven slechts af en toe injecties. Voor je eigen bestwil, Johannes.’ Zijn stem was zacht, zalvend zoet haast. en voelde zo thuis, zo warm. ‘Het kan even duren voordat het werkt. Laat je beslommeringen van je afglijden. Niets moet hier. Je kunt wandelen in de tuin of lezen of een film kijken.’ Zijn gezicht was in een bokkenkop veranderd. ‘Het is beter dat je geen bezoek krijgt,’ had de zachtgroene man gezegd. Dat was prima. Hij wilde zijn broer niet zien. Absoluut niet. Peter lachte hem altijd uit, zei dat hij Paul heette, niet Johannes. Sterker nog, had hij de zorgzame, groene man gezegd, Peter had de bokkenpruik op, was voortdurend bezig zijn leven tot een hel te maken. Ja, Peter was erop uit om zijn relatie met Carola te vernietigen. Hij sloeg met zijn vuisten tegen zijn slapen. Peter moest dood, dood, dood. De man in het geruststellende groen had hij gezegd dat Peter hem in de war bracht. Dat die Paul levend wilde maken. Dat die zei dat hij, Johannes, eigenlijk Paul heette. Maar ik ben Johannes. Johannes, niet Paul. Ik kan niet begrijpen dat Peter daar zo over doordramt. Hij wilde wel Carola zien. Absoluut. Carola die hem begreep. Carola, zijn strijdmaatje. ‘Ze kan niet komen,’ had de groene man gezegd. ‘Ze is niet in orde.’ Voor een kort moment wilde hij dat groene liegbeest op zijn giftige bek timmeren. De man had sussend zijn bokkenpoot op zijn arm gelegd. De nagels prikten in zijn vlees.