De mysterieuze verdwijning van drs. Peen Op haar vierentwintig en één halve spitse tenen, stiefelt ze door de straten van Tilburg. Woest slaat ze haar groene lokken uit haar gezicht en roept zijn naam. De tijd begint te dringen. Drs. Peen is al weken nergens te bekennen en dat baart het Wortelwicht zorgen. Het is al oktober en hun kinderen zijn nog niet geoogst. Ieder jaar tussen maart en mei vrijen het Wortelwicht en drs. Peen zich een ongeluk. Niet omdat ze zo gek zijn op elkaar. In tegendeel, drs Peen vindt het Wortelwicht maar een stoffige staak. Zij vindt hem op haar beurt weer veel te knobbelig. Nee, ze dienen een hoger doel en dat doet ze hun lichamelijke afstotingskracht vergeten. Het zijn de duizenden wortelbaby’s waarom ze het doen. Het Wortelwicht moet er niet aan denken dat er in december niet genoeg voorhanden zijn om in de schoen te leggen. Hoe kan die egoïstische knobbelvot haar dit aandoen? Waar hangt hij toch uit? Dan denkt ze terug aan die ene nacht in april op de akkers van Wijnandsrade. De voorbijtrekkende courgettes keken minzaam op het parende koppel neer. Ze had wel gezien hoe hij naar haar keek. Na de daad was hij ineens verdwenen. De weken erna noemde hij haar steeds vaker Georgette in plaats van Wanda. De volgende morgen pakt het Wortelwicht de trein naar het Zuiden. Jawel hoor, bij de boerderij waar ze Georgette voor het eerst zagen, zit meneer onderuitgezakt in een schommelstoel een krantje te lezen. ‘Ben jij niet iets vergeten?’ vraagt ze boos. Dan ziet ze ineens dat er nog iemand naast hem zit. Een klein geelgroen wezen met oranje knobbels zit gemoedelijk tegen hem aan. Wanda belt de Sint en vraagt of zijn paard ook courgettes lust.