Landerig legde ik mijn onderbenen op een terrasstoel, van zon doorstoofd. ‘Geen ijsklontjes in mijn glas Provence,’ riep ik het meisje na. Die zomer was het een hype je glas wijn vol met ijs te laten plempen. Door mijn zonnebril keek ik naar mannen. Ze waren rood of bruin, ook zwart en verborgen glanzende zandkorrels in vochtig borsthaar. Hun blote voeten waren sterk en met hun handen streelden ze kinderen of vriendinnen. Hun monden riepen om bitterballen terwijl zij dringende mobiele gesprekken voerden en glimlachten. Vrouwen keken trots of begerig naar hen op terwijl zij kinderen uitschudden en van friet voorzagen. Na mijn tweede glas Provence liep er een siddering over het terras, gesprekken verstomden. Een man, van top tot teen verhuld, deed zijn intrede. Hij schuifelde geplakt tegen de schotten van de strandtent naar een uiterste hoek waar hij ging zitten. Ik kon het niet laten, wilde meer weten, draaide me om en keek. In zijn rauwe gewaad was zijn afgewende hoofd groot en zwaar, zijn mond hing open onder een laag ingeplante neus. Op zijn handen tumoren zo groot als stuiterballen die een fluitje vasthielden. Over het terras ritselde: ‘Heb je ook die film over de ‘elephant man’ gezien?’ Ik stond op, ging weg en haatte mijzelf dat ik niet naar hem toe was gegaan, had gevraagd of ik naast hem kon zitten. Ik had zijn hand willen vasthouden, met hem willen praten.