Het kille kasteel Het enige wat ik hoorde waren mijn kille voetstappen en het geruis van de wind wat door de barsten in de ramen naar binnen zweefde. Ik keek achterom. Het enige wat ik vaag kon zien waren mijn voetstappen in het stof wat op de grond lag. Ik was bang. Heel bang. Maar ik moest koste wat het kost door. Anders wordt dit mijn sterfplaats. Waarom was ik dit kasteel ook binnen gegaan. Ik had kunnen weten dat ik zou verdwalen. Voor de honderdste keer draaide ik om me heen of ik een deur zag. Terwijl ik ronddraaide hoorde ik een kille stem: ‘kom,’ riep hij. Ik draaide me met een ruk om. Niets. Het was vast verbeelding. Toch bleef het maar aan me knagen. Met verloren moed liep ik verder. Buiten was het noodweer. Het stormde keihard. Heel even hield de regen op. Het was helemaal stil. Toen volgden er drie bliksemschichten. De gang lichte op. Bij de derde bliksemflits dacht ik aan het eind van de gang een lange gestalte te zien. Geschrokken deinsde ik achteruit. Was daar echt iemand? Langzaam op mijn tenen sloop ik er naartoe. Een volgende flits lichtte de gang op. Daar! In de verte zag ik een been de hoek om schieten. Nu wist ik het zeker. Daar is iemand. Nu op een hoger tempo ging ik eropaf. Toen ging ik rennen. De regen spatte door de kapotte ramen in mijn gezicht. De wind suisde langs mijn oren. Het kon me niets meer schelen. Eindelijk kwam ik bij de hoek. Nu zag ik echt niets. Als geroepen kwam nog een flits. Niks. De gang was leeg. Ik was alle hoop kwijt. Het viel me op dat het nog donkerder werd en dat de regen ophield. Toen voelde ik een ijskoude hand in mijn nek……….. Tom Oppenheim, 11 jaar