“Koffie?”Ze gaat ons voor naar een ruime woonkamer. Strak ingericht en keurig schoon. “Nee. Dank u. Komt u alstublieft rustig zitten.” De openslaande deuren bieden zicht op de achtertuin. Groot gazon, bloeiende borders. “Thee, misschien?” “Nee, mevrouw. Dank u. Wij hoeven niets.” “U moet even rustig naar ons luisteren,” neemt mijn collega het over. Gelukkig. Aan een droogmolen wappert de was. Een donkere. Ik probeer niet te kijken naar het zwarte gevalletje dat zij kennelijk recent gedragen heeft. Mijn collega zet helder uiteen wat er gebeurd is, zakelijk, maar zijn houding open, klaar om een troostende arm te bieden zodra het nieuws doordringt. Zal ik een glaasje water klaarzetten? Hij vervolgt waar haar man naartoe gebracht is, dat ze daar direct heen kan. Haar glimlach is verdwenen. Ze kijkt kort naar mij en dan weer terug naar mijn collega. “Een stroopwafel dan, misschien?”