Ze stond nog met haar mond vol tanden toen de vrouw van de banketbakker haar een kapotte bokkenpoot voorhield. 'Theepauze neemt men in dit bedrijf niet. Wij werken na het middageten onafgebroken door'. Ze slaat het koekje af en loopt verbeten terug naar de kleffe mierzoete stinkruimte met bakken stroopwafels en rollen cellofaan er naast. Ze gaan per acht. Hoeveel zouden er opgestapeld in haar mond passen? De bakker vraagt of de vrouw nog iets lekkers voor haar had. 'Ging wel', zegt ze. Hij kan er ook niks aan doen en bovendien vindt ze hem aardig. Hij gromt iets terug. Ze ziet drie druppels stroop op zijn kin. Of zijn het baardstoppels? Met dat rossige haar van hem en het gedempte geurende licht hier zou haar dat niks verbazen. Hij staat alweer met zijn brede rug naar haar toe om deeg op het ijzer te lepelen. Ze scheurt een stuk cellofaan af. Ze houdt het voor haar mond. Het knispert lekker en ze drukt een kus op het strakgetrokken vel. Het blijft aan haar lippen plakken en omdat ze dat fijn vindt blijft ze nog even zo staan. Ze hoort de voeten van de vrouw niet. Ruikt haar bezwete stroperige oksels nog niet. Ziet de houdgreep niet aankomen. Proeft de stroopwafel niet die met het cellofaan in haar mond wordt gedrukt. Maar de geur. Die geur. Van haar. De volgende dag is er dit bericht te lezen op de winkelruit: Wij zijn geschokt en delen u mee dat bij een noodlottig bedrijfsongeval mijn vrouw het leven heeft gelaten. U bent hierbij van harte uitgenodigd haar de laatste eer te betonen onder het genot van thee met bokkenpoten. NB Wij houden de stroopwafels voor gezien.