Wat zit jij te kreunen en te steunen.’ ‘Ik kreun en steun niet.’ Geïrriteerd kijk ik op van mijn laptop. ‘Jawel. En je hebt ook een gezicht als een donderwolk.’ Mijn man grijnst. Ik onderdruk de neiging hem in elkaar te slaan en haal diep adem. ‘Ik moet iets schrijven over stroopwafels. Iets autobiografisch of een anekdote. Maar ik heb niks met stroopwafels. Ik vind ze zelfs niet eens lekker.’ ‘Je kan toch wel wat verzinnen? Dat doe je toch altijd?’ ‘Ja, maar met stroopwafels dus niet! Ik dacht wat te hebben aan de presentatie die een klant deze week gaf. Daar ging een van de mannen rond met een bakje stroopwafels.’ ‘Ja?’ ‘Ik dacht wat te hebben met een verhaal over de stroopwafelman. Hij biedt mij dan een stroopwafel aan en als hij zijn hand op mijn schouder legt slaan de vonken over. Ik neem dan een stroopwafel, die ik niet lust. Maar om mij een houding te geven, eet ik die op. En dan later bij de lift …’ ‘Wat?’ Mijn man komt mijn kant uit. ‘Wat heb jij uitgespookt toen jij dinsdag zo laat thuiskwam?’ Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘Niet ik, mijn hoofdpersoon. Jemig, ik schrijf wel vaker in de ik-vorm. Ikzelf was dinsdag naar die afscheidsborrel. Dat weet je.’ Zijn ogen worden spleetjes. Ik kijk weer naar mijn laptop en voel hoe zijn ogen mij scannen. Ik tik wat letters. ‘Zeg. Stroopwafels zijn inmiddels ook populair in het buitenland. Weet je nog van de zomer in Engeland? Bij de Starbucks lagen ze altijd bij de kassa.’ ‘Wat spring je weer van de hak op de tak.’ ‘Ik zoek nog steeds iets voor dat verhaaltje over stroopwafels. Maar met die populariteit in het buitenland kan ik ook niks. Hoewel, misschien iemand die geëmigreerd is en heimwee krijgt door stroopwafels bij de kassa van Starbucks.’ ‘Je ziet maar. Ik ga boodschappen doen. Vanavond komen Johan en Lydia.’ ‘Oh, ja.’ Mijn zwager en zijn vrouw, de zeurpieten. Ook dat nog. ‘Zal ik stroopwafels meenemen voor bij de koffie? Johan is er dol op.’