# 162 - Herinnering aan stroopwafels Waar denk je aan bij het lezen van deze opdracht? Natuurlijk aan Gouda. Het was bijzonder om voor het eerst met mijn dochtertje van nog geen vier jaar en mijn gloednieuwe rijbewijs in mijn niet nieuwe autootje, op mijn gemak de toeristische route van Waddinxveen naar Gouda te rijden. Wij waren wel eens eerder met het voltallige gezin naar Gouda geweest. Dit was helemaal anders. Ik voelde me de koning te rijk met een keuvelende Emma veilig achterin vastgesnoerd in haar autozitje. Op het parkeerterrein waren we snel klaar voor ons Goudse bezoek. Langzaam liepen we tussen de kramen door waar de koopmannen- en vrouwen luidruchtig hun waren aanprezen. Bloemkool, appels, bananen en kaas vonden een plaats in mijn wagennetje. Emma had het duidelijk naar haar zin, brabbelde en zwaaide naar iedereen die haar maar aankeek. Toen ze het kleurige speelgoed zag werd ze wat onrustig en wilde perse lopen naast de wagen. Op de Kleiweg zagen we de stroopwafelbakker al. Ha, een bekend plekje voor ons. Emma maakte duidelijk dat ze daar naartoe wilde. De verkoopster had haar al gezien, wenkte en lachte naar haar. Ja, zij kent haar Pappenheimers. Ik laat haar handje los en daar gaat ze. Kleine krummel op weg naar koekkrummels in een zakje. De wafels werden gebakken waar je bij stond. Ik herinner me nog die openetalage met lege blikjes om te vullen en iets naar achteren de ronddraaiende lopende band waarop de wafels werden gebakken. Bij thuiskomst zei ze: ‘Seffe-koch pappa’ en ze duwde hem het verkreukelde zakje onder zijn neus. Mijn man keek me aan alsof-ie zeggen wilde, je hebt er toch wel meer gekocht? Ik kon hem gerust stellen. Na wat gelach en gefluister op zijn schoot en met beiden een stroopwafel in de hand, keken zij mij aan en als uit een mond klonk het: ‘Eim so heppie nou’! -.-.-.-.- Jaren later belde die zelfde dochter me hevig verontwaardigd op i.v.m. het fenomeen Goudse Stroopwafel Piet. ‘Te gek voor woorden, mam, dat kan toch niet. I’m so saddy now’!