Al vanaf de Xenos rook ik de geur. Zoet en precies waar ik zin in had. "Eén grote graag. En een zak kruimels." Hij pakte een homp deeg, rolde er een platte bol van en smeet die op het wafelijzer. Klep dicht. Na een minuutje was het klaar. De bol was getransformeerd tot een grote bruine cirkel. Haast zonder te kijken sneed hij de cirkel horizontaal doormidden en smeerde er hete druipende stroop op uit een grote pan. Papiertje erom voor het vasthouden. "Pas op, hij is nog warrem wijffie!" Voorzichtig hapjes nemend liep ik verder over de Utrechtse zaterdagmarkt. 't Vreeburg stond vol met kramen en het was precies druk genoeg. Nadat ik een aantal kraampjes met witte leggings en nepleren jasjes was gepasseerd, had ik mijn handen weer vrij voor mijn volgende halte. Die lag een straatje verder: de dropkraam. Visjes, zoute ruiten, heksehyl, bielzen, sleuteldrop en, vooruit, een paar colaflesjes voor de afwisseling. Een half pond was wel genoeg. Ik stopte de witte puntzak in mijn tas. Hij was alleen maar dichtgevouwen, zodat ik er onder het lopen makkelijk dropjes uit kon halen. Het gaf me een heimelijk sensueel genoegen om mijn mond vol te proppen met drop en de smaak helemaal tot me door te laten dringen. Na de overige boodschappen ging ik naar Manneken Pis voor een Urbanus, volgens hun eigen woorden precies voldoende voor een goede lunch. Vlaamse friet is door het manneke een begrip geworden in dit ultieme patatgebied. Ik at de zak staande leeg en observeerde onopvallend iedereen die langsliep en jaloers naar mijn handen keek. Aan het eind van de dag liep ik naar de trein die mij weer in frietland zou afleveren. Gelukkig had ik de stroopwafelkruimels nog voor onderweg.