Die kakofonie aan geluid, die geur van verse vis. Marga stond even stil. Ze absorbeerde alle indrukken en genoot. ‘Heee-luh mooie aarrrrbeiuh, men-suuh! Voor maar één eurootjuuuuh!’. De luide stem van de groenteman rukte haar uit een mindful moment. ‘Gààn we? De markt wacht!’, zei de stem voor haar verwachtingsvol. ‘Tuurlijk’, zei Marga en zette de rolstoel in beweging. De Albert Cuijpmarkt oplopend leunde ze iets voorover. ‘Je lijkt wel jaren jonger, mam’, lachte ze. Bij dat laatste woord trok er, slechts een fractie, een glimp van verwarring over haar moeders gezicht. ‘Waar zijn we ook alweer?’, vroeg ze even later. Geduldig antwoordde Marga hetzelfde als even daarvoor. Zoals vaker bij zo’n situatie schoot er een golf van verdriet door haar heen. Bij de volgende hoek roken ze het. De onmiskenbare geur van warme karamel vermengd met die van versgebrande koek. Ze snoven diep en schoten daar om in te lach. ‘Zullen we dan maar?’, vroeg Marga, hoewel ze het antwoord eigenlijk wel kende. De dankbare blik die ze terug kreeg zorgde nu voor een tsunami van liefde, die door Marga heen denderde. Zodra ze bij de stroopwafelkraam aankwamen dook er vrijwel meteen een sympathiek gezicht op, boven de rolstoel. ‘Greetje! Mijn favoriete klant!’, zei hij enthousiast. Heimelijk keek Marga naar haar moeder. Directe herkenning, zonder aarzeling. ‘Otto!’ Teder pakte hij haar hand en hield die vast, alsof het een lang geleden verloren schat was. Haar moeder straalde. Marga zuchtte van opluchting en dankbaarheid. De gemoedstoestand van haar moeder was immers een niet te voorspellen factor. Ze wisselde een blik van verstandhouding met Otto en was blij dat ze hem vorige week over haar plannetje had ingelicht. Haar onderbewustzijn verankerde het fijne gevoel met het moment. Voor later. Ze kocht, net als haar moeder vroeger, een puntzakje met kruimels. Terwijl ze genietend op de nog warme stukjes stroopwafel kauwde, realiseerde ze zich dat voor sommige dingen geldt dat stilstaan geen achteruitgang betekent, maar pure nostalgie.