# 159 - Weer(ga)loos

Toen hij er in wreef voelde het alsof hij ze met een schuurpapiertje probeerde te polijsten. Hij opende ze, maar alles bleef zwart voor zijn ogen. Niet best, dacht hij, maar raakte niet meteen in paniek. Zijn handen gingen op verkenning en de stof deed hem vermoeden dat hij op een matras lag. Hij voelde meerdere harde plekken en gruwelde. Absurd, maar hij moest denken aan Rob Geus, die absoluut “niet vrolijk” zou worden van zoveel ranzigheid. Zijn handen zochten de rand en hij ging rechtop zitten. Het ruisende geluid in zijn oren betekende dat de bloedstroom op gang kwam. Hij focuste op andere geluiden en vaag hoorde hij iets dat hem als muziek in de oren klonk.Tijd voor actie. Zijn handen als een surrogaat blindenstok voor zich uit strekkend liep hij tastend door de duisternis, waarbij hij zijn kleine teen genadeloos hard stootte. Al vloekend en strompelend stuitte hij op een wand. Die voelde vreemd aan, bijna als zacht ... vlees? Zijn maag draaide om, en een golf oud bier kwam omhoog. Hij slikte, vermande zich en tastte verder. Zijn handen raakten iets dat leek op een knopje. Jezus, dacht hij, zo simpel zal het toch niet zijn! Een stuk wand rolde omhoog en snel stapte hij de donkere kamer uit. De gang was gedecoreerd met jaren zeventig behang en dito lampjes. De zich herhalende, melodieuze gitaarsolo, die door de boxen schalde, bracht hem in trance. Bijna zwevend bereikte hij de trap aan het einde van de gang. Boven aan de trap bleef hij abrupt staan. Ineens wist hij weer waar hij was. Achter de balie wenkten drie bloedmooie vrouwen hem, terwijl een vierkoppige band - er uitziend als overjarige hippies - zong:[center]“…you can check out any time you like, but you can never leave…”[/center]