Met een dof gevoel in zijn hoofd wordt hij wakker. Opent zijn ogen, maar weet niet waar hij is. ‘Ik zou zweren dat ik nog niet zo lang geleden in het dorpscafé zat’. Verdwaasd kijkt hij in een zwarte muur. De vochtige kou is in de botten getrokken. Strompelend komt hij overeind. Na een kleine verkenning is zijn conclusie dat hij in een grafkelder zit. Er is één uitgang en die zit potdicht. Met zijn rug tegen een sarcofaag aangeleund, hoort en voelt hij een zacht gekreun. Verschrikt kijkt hij achterom in de holle ogen van iets wat een mens kan zijn. Hij schreeuwt zijn longen uit het lijf. Dan drukt een knokige hand zijn mond dicht. ‘Sst’, zegt het “ding”. ‘Wees stil anders horen ze ons nog’. ‘Komen ze ons halen, halen voor de pijnbank’. ‘Dat kan mijn ingeteerde lijf niet meer aan’! De geur die zijn woorden vergezellen verspreiden als walm uit een riool. Het “ding” blijkt een half verhongerd hoopje mens te zijn. Helaas voor hem gaat de zware houten deur piepend open. Er staat een persoon in het schijnsel van walmend licht. Zijn hoofd is afgedekt door een zwarte kap. De cafébezoeker en het “ding” worden ruw meegetrokken en de trap omhoog geschopt. Boven aan de trap ziet de cafébezoeker kans te ontsnappen. Hij rent, alsof de dood op zijn hielen zit, het licht tegemoet. Het wordt steeds helderder. Tot het moment dat hij wordt verblindt. Hij ziet het uitgestoken benige been niet en komt hard ten val. Verdoofd blijft hij liggen. Als hij beseft wat er is gebeurd, richt hij zijn hoofd op en kijkt in een paar holle ogen, die op hem neerzien. Het “ding” schaterlacht en laat het zwaard met een klap neerdalen.