# 159 Geloof niet in spoken

Ze strekt haar arm naar waar ze het nachtkastje vermoedt, even snel schiet haar hand terug. Warmte straalt af van een gladde muur. Ze tracht rechtop te komen en glijdt bijna uit. Nochtans heeft ze alle kleedjes verwijderd. Geen maan of wolk te zien. Is er wel een raam? Waar in hemelsnaam is ze? Hoe… Haar geheugen is een zwart gat, net als de ruimte waar ze staat. Ze snuft, achter de muur moet een keuken zijn. Ze krijgt het warm en koud tegelijk. Met de rug van haar hand veegt ze zweetdruppels weg. Nadenken Lien. Als ze binnen is geraakt, is er een weg naar buiten. Schuifelend gaat ze naar de wand. Haar voeten vinden obstakels; rond, gebogen of een sliert, telkens glijden ze mee met de warme materie die de vloer bedekt en in haar schoenen sijpelt. Haar voeten gloeien. Ze buigt door de knieën en glijdt haar vingers over de bodem, voor ze aarzelend de vingertoppen naar haar neus brengt. Een geur van olie. Vetstof? Ze zet zich over haar walging heen. Af en aan haar handen terugtrekkend zoekt ze een uitgang. Haar oriëntatiegevoel is ze kwijtgeraakt. De muur is te lang. Ze is vast al tien keer rondgelopen. Rond. ‘Oh God.’ Ze verbergt haar gezicht in haar handen, de smurrie bedekt haar wangen. Boven haar verschijnt een lichtstraal, met een dof geluid belandt iets tegen de muur. Ze ademt hardop uit, schaatst tot waar het voorwerp staat en grabbelt er met beide handen naar. Een ladder. Nee… Ze sluit haar ogen als het voorwerp de lucht ingaat, en hoopt dat haar handen het houden. Onder haar ruikt ze bouillon die wordt opgegoten. Ze kokhalst, laat los en komt op een vensterbank terecht. Een duif ter grootte van een straaljager staart haar aan. Zonder nadenken trekt ze zich op aan een veer en belandt op de rug van het beest. Het ongemak doet hem wegvliegen. Ze kijkt over haar schouder heen. De neonletters zal ze niet snel vergeten. ‘De beste groentesoep in Reuzenland.’