#159 Uitweg

Donker. Geen zweempje licht. Zo heb ik het nog nooit meegemaakt. Altijd was er een schim, een contour, een gloed van een verre straatlantaarn of van het maanlicht dat zich langs de kieren van het gordijn wist te wringen. Hier zie ik met wijd opengesperde ogen niets. De geur van vochtige, schimmelrijke grond, mengt zich met de ijzersmaak van vers bloed. Geur en smaak lopen verwarrend in elkaar over. Ik voel me duizelig, maar heb geen visueel anker om mijn duizeligheid te bevestigen. Mijn geheugen laat me in de steek. Ik kom niet verder dan de autorit. De grensovergang. De afslag van de snelweg. Het eindeloze bos. Het imposante eeuwenoude verdedigingswerk dat ons vanaf een bergtop begroette. Verder is het leeg. Voorzichtig draai ik me om en zet mezelf op handen en voeten. De vloer voelt ruw, zoals ik me dat bij een kasteel voorstel. De puntige ondergrond prikt pijnlijk in mijn knieën. Ik kruip met mijn kin op mijn borst naar voren. Langzaam. Op zoek naar een muur. De botsing doet toch nog zeer. Ik draai mijn lichaam parallel aan de wand. Met mijn linkerhand klop ik op het steen. Een halve meter naar voren. Weer kloppen. Eindeloos. Bij de hoek stoot ik mijn hoofd opnieuw. Ik buig af. Weer kloppen, weer kruipen. Tot ik het holle geluid van hout hoor. Een deur. ‘Help!’ schreeuw ik. Mijn hoofd bonkt van de pijn. Gerammel van sleutels. Een verre deur die openkraakt. Een reep dansend licht. Weer sleutels. Geluid van een ontgrendelend slot. Ik kruip van het hout vandaan. De deur zwaait open. Het licht van een lantaarn verblindt me met een toch nog onverwachte felheid. ‘Je bent vrij om te gaan,’ sist een stem, ‘sta op en wandel.’ In alle verwarring weet ik één ding zeker: Een uitgang, maar geen uitweg.