Korsten op mijn ogen. Heeft Annemijn mij op mijn muil geslagen, uit pure wijvennijd? Feit is dat mijn wimpers klonteren, het zou mij niet verbazen als het secreet er beenderlijm op heeft gedaan. Ik zie weinig maar ruik des te meer. Champignons die een grondgeur afgeven en slijmerig voelen als mijn vingers over krijtgesteente glijden. Ik weet dat ik in de Loire ben met Annemijn die er een vakantiehuis huurde. De eigenaar had steels in mijn billen geknepen toen hij ons de wijnkelder liet zien. Mijn ijskoude voeten raken een fles; een zurige geur en muffige aroma’s stijgen op en dringen door in mijn neusholtes. ‘Annemijn?’ roep ik temerig. ‘Mijntje van me?’ Wedden dat die del geen antwoord geeft. Ze ligt vast weer als een plank op het platje op de postbode te wachten die geen oog heeft voor haar geëtaleerde gratenbaal maar zijn hongerige blikken op mijn welvingen laat rusten. Flarden van gisteravond trekken aan mijn geestesoog voorbij. Ik had de burgemeester uitgenodigd en ook de Arabische kruidenier die verrotte levensmiddelen verkoopt vierentwintig op vierentwintig uur. We hadden wijn gedronken, veel wijn, handen hadden begerig rondgetast in het semiduister. Niet naar Annemijn die in mijn oor had geslist: ‘Schlett … ik haat je.’ Het leerachtige ruisen van vleermuisvleugels brengt me tot zinnen. Als deze vliegende honden de wijnkelder zijn binnengekomen, dan kunnen ze er ook uit. Ik zet me schrap en stijg op in wijndampen.