Schijnontsnapping Ik hang tegen een pilaar van brokkelige stenen, bedekt met naar riool ruikend slijm. Ik ben met veel moeite opgestaan, de spieren in mijn beurs geslagen benen protesterend. Mijn schouders zijn niet meer uit de kom, maar ik kan me niet herinneren hoe ze zijn teruggezet. Ik probeer de waas van pijn die me omhult van me af te schudden. Het is donkerder dan in de kont van de duivel. De kerkers van Torquemada, de grootinquisiteur. Kerkers waaruit nog nooit iemand levend is teruggekomen. Ik hoor het ruisen van stromend water. En een fluisterend geschuifel, dat snel dichterbij komt. Een lotgenoot? Of erger? Talrijk zijn de verhalen over de geesten van Torquemada’s slachtoffers die voor eeuwig door zijn kerkers dolen. Een kille hand legt zijn gespreide vingers ijl over mijn gezicht. Ik trek me los en ren blindelings weg. Al na zes stappen bots ik tegen wat een andere pilaar moet zijn. Ik verander van richting en ren door. Nog een pilaar. En nog een. Dan valt de grond onder mijn voeten weg en struikel ik voorover in een waterstroom, die me snel meevoert. Ik schiet met het water mee door een soort tunnel. Mijn wild zwaaiende armen raken overal steen. Boven, onder, aan de zijkanten. Opeens is er alleen nog maar water. De stroom kalmeert en legt me rustig neer op een talud. Ook hier is het aardedonker. Angstig luister ik of er nog iemand - of iets - uit het water komt. Geen geluid. Niets. Als ik overeind ga zitten, gloeit een kilblauw licht op, zonder warmte. Het komt van toortsen op de muren van wat een kleine ruimte zonder deuren blijkt te zijn. De muren worden doorschijnend. En dan komen ze, de slachtoffers van Torquemada. En ik besef eindelijk dat ik een van hen zal worden.