In mijn groene ogen wroeten zich smerige draden en stoffige spinnenwebben kleven zich vast aan mijn natte wangen, angstzweet en tranen werken als perfecte lijm voor alle gore kledder die aan mij wil blijven hangen. Deze ondergrondse parfumerie moet een uitgang hebben, ik zal die vinden, o, ja dat zeker, en uit dit vieze, stinkende schimmelige hol zal ik ontsnappen, let maar op. Ik vloek wat mannelijke geslachtsdelen bij elkaar afgewisseld met vrouwelijke, voornamelijk beginnend met de letter K. In dialoog met mijzelf heb ik altijd gelijk. En ik zeg dat ik het kan. Dat ik het red. Dat ik lief ben, zelfs zo ver komt het. Deze therapie met de geweldige naam, “Shit Happens”, laat je in de stront zakken voor het evenwicht van body en mind, zo staat het op de folder, dus ach, het leek mij wel wat. 'Je hebt ervoor gekozen,' krijs ik. 'Eigen schuld,' zegt die andere ik. 'Klotekutgeklooi!' schreeuw ik. De therapeut die in mijn ziel knijpt in dit spookkasteel noemt het de praktijk, dit hol. Het water stinkt naar zwavel, het bijt in mijn benen, een beest kronkelt tussen mijn dijen door. Ik zing dat iedereen de klere kan krijgen en dan zie ik licht. Door een spleet. En begin te janken als een kind. 'Yes,' schreeuw ik en bagger verder en duw, duw wel zo ontzettend schreeuwend hard de deur open en spoel dan naar buiten een enorme vijver in, met roze en witte waterlelies en hoor iedereen applaudisseren terwijl ik mijn beide armen de lucht in hef. 'Cut, einde shot!' hoor ik schreeuwen.