#159 Een monsterlijk menu

De geur van mijn pis en stront is haast ondragelijk. Hoe lang zit ik hier al in deze duisternis? Het voelt als een eeuwigheid. De zware ketting om mijn been geeft geen beweging. Ik ga niet sterven in dit vochtige gat. De steen die ik de hele tijd langs de muur slijp, is scherp genoeg. Ik heb dit moment zolang als ik kon uitgesteld, maar ik zie geen andere uitweg meer. Het hemd dat ik droeg bind ik zo strak mogelijk om de onderkant van mijn been. Adem diep in. Neem de steen in mijn handen. Bijt op mijn tanden. Een hoge pieptoon suist door mijn hoofd, gemengd met fel rode beelden die mij honderden impressies tegelijk laten zien. Het is niet één film die door mijn hoofd raast, maar een hele catalogus aan ziekelijke producties. Ik voel de ketting van mijn been afgeleiden, langs het uitstekende bot. Vol afschuw schreeuw ik het uit terwijl ik een tweede poging doe. De vloer voelt ruw aan en ik schuif met armen en knieën beetje bij beetje naar voeren. Ik voel het vel schaven, echter kan me dat niets meer schelen, ik ben alle pijn voorbij. Zo nu en dan wil mijn bewustzijn wegvallen, gedachten aan mijn Elsa houden dit tegen. Eindelijk is daar een traptrede. Met de minieme kracht die ik nog bezit, til ik mezelf omhoog, trede voor trede. Het silhouet van een deur wordt zichtbaar, er schijnt licht aan de andere kant en muziek speelt. Voorzichtig open ik de deur, met een wazige blik zie ik een gedrocht aan het keukenblok staan, het draagt een bebloed schort waar tentakels onderuit komen. De muziek staat zo hard dat hij helemaal opgaat in Tommy James & The Shondells’, I think we’re alone now. Ik kruip zo snel mogelijk naar de achterkant van het keukenblok. Met mijn hand voel ik boven mij, of ik een mes kan vinden. In plaats daarvan trek ik aan de hendel van een soeppan, die met kokend water naast me op de vloer valt. Een hoofd waar bijna alle vel van afgekookt is, rolt uit de pan. ‘Elsa...?’ De muziek stopt met spelen en maakt plaats voor het geluid van slijpende messen.