Wekelijkse schrijfopdracht # 159 – Spookverhaal Oe-h, wat is dat; Aty wordt wakker, wil zich omdraaien maar het lukt niet. Ze moet in het spookkasteel van Zeist zijn. Het is aardedonker. Het begon met een grap maar nu is het pure werkelijkheid, niet van die spoken, maar wel van Aty in de ellende, denkt ze grimmig. Daar moet gauw een eind aankomen. Hans bellen – geen telefoon; dat is waar ook. Alles zelf doen, rustig blijven. Adem onder controle en geen muizenissen in je hoofd toestaan. Ze staat op en begint stapje voor stapje aan haar zoektocht. Haar armen vooruit gestrekt, niet te ver anders raakt ze uit balans en vallen is geen optie. Ze voelt een muur en dan, na nog wat meer naar links tasten: een houten deur – gelukkig geen stalen. Waarom ze dat denkt weet ze niet, het is in iedergeval wat warmer en warmte kan ze wel gebruiken. Ha, de deurknop. Geeft natuurlijk niet mee. Verder strompelen, er is wat beweging om haar voeten en het piept. Natuurlijk, de niet mis te verstane ratten en dan straks nog de vleermuizen, denkt onze nuchtere Aty. Is ze wel zo nuchter of is het maar spel? Het leven is spel, je moet alleen maar de spelregels kennen; die leer je al doende. Ja, ja mooie theorie. De door haar alleen bekende tingeltjes laten zich horen. De batterijen van haar hoortoestellen raken leeg, zo wordt het helemaal een dooie boel. Haar voet stoot tegen een opstapje? Ja, bij nader onderzoek een gemetseld trapje. Zou er dan een bocht komen naar het licht? Ze giechelt. Licht aan het einde van de tunnel komt vast wel eens, maar nu nog niet. Ze struikelt. In haar gedachten klinkt: ‘The Ballad of the Green Berets’ van Barry Sadler. Haar bijna verloren vechtlust komt terug. (Met dank aan Mili.)