Chermaine ‘s verloren illusie Koortsachtig blader ik door de schriften die mijn dagboek vormen. Ik had voor de laatste keer nog een paar hoofdstukken door willen lezen, maar dat lukt niet meer. Mijn tranen van spijt laten de regels door elkaar lopen. Ik heb geen recht op die tranen, denk ik droevig. Ik pak de stapel bij elkaar en schuif ze in de koffer die naast mij op de grond staat. Haastig sta ik op, Gonnie is onderweg. De hele nacht heb ik gewerkt aan het verslag voor de politie. Dat leg ik in de koffer, bovenop de schriften en de ‘souvenirtjes’ aan de slachtoffers. Ik loop naar buiten en stap in mijn auto. Gonnie is er nog niet, maar ze zal niet toestaan dat ik de koffer met bewijzen, naar de politie breng. Na 500 meter rijdt ze opeens achter mij. Omdat ik de omgeving ken, slaag ik erin om haar even af te schudden. Ik stop aan de kant van het landweggetje en gooi de koffer in de sloot. Hij is versleten, ik hoop dat hij uit elkaar valt, en zijn inhoud prijsgeeft aan de bodem. Gonnie rijdt weer achter mij. Het vuurwapen in haar hand jaagt mij geen angst meer aan. Wat er nu gaat gebeuren is onvermijdelijk, ik verdien het ook niet meer om te leven. Ik heb mezelf verraden door met haar te gaan werken. Omdat ik niet kon leven van mijn werk als medium, heb ik mijn idealen verkocht voor geld. Ik heb me door Gonnie mee laten sleuren in haar misdadige wereld. Het geeft mij een vredig gevoel dat mijn geweten mij niet met rust liet. De koffer is ook weg, Gonnie zal hem niet meer krijgen. Mijn laatste gedachte voor een felle pijn mij de duisternis intrekt, is voor mijn verloren illusie.