Vliegen en maden Voor mensen als ik is een vliegreis van twintig uur wel heel erg lang. Misschien zou het korter duren wanneer we rechtsom vlogen in plaats van linksom, of via de Zuidpool. Het geeft stof tot nadenken onderweg en ik filosofeer erop los met mijn medepassagiers die gedurende de reis steeds meer gaan drinken. In Vancouver moet zowel de kerosine als de whisky bijgevuld worden. Ikzelf houd mijn vochthuishouding op peil met koffie en Red Bull. Op het vliegveld van Honolulu blijkt mijn koffer spoorloos verdwenen. Die dagen moet ik het doen zonder mijn medicijnen. Wat een rustige werkvakantie zou moeten zijn, wordt nu een ware uitputtingsslag. Buiten mijn eigen boeken zijn aan het eind van de week in boekhandel Barnes & Noble in het Ala Moana Center ook alle andere literaire werken voorzien van mijn handtekening met een aardige opdracht (haal koffie, zoek de verschillen, geef acht). Terug in Nederland haal ik bij Quick Parking mijn auto op, rijd via de N201 over de Aalsmeerderbrug en geef vol gas op de Stommeerweg richting Vrouwentroost, waar ik woon. Zonder medicatie is er geen filter en zie ik alles. In een flits spot ik in mijn rechterooghoek onder een boom aan de oever van de Westeinder Plassen mijn koffer. Ik trap op de rem, de auto slipt, maakt een draai van 180 graden en stopt precies naast mijn koffer. Hij is vies en nat maar het is de mijne, het label zit er nog aan. Als ik hem open zie ik het half vergane kadaver van een duif. Het stinkt enorm, de koffer zit vol met maden. Kokhalzend keer ik de koffer om. En gelukkig, daar vind ik, tussen de zompige resten van de duif, het ondertussen roestig geworden tril-ei en de aangevreten bikini’s mijn Ritalin.