Het brein van Mirjam ‘Alleen je voeten, hoor Mirjam! Je bent net aangekleed,’ zei mama. Zij maakte op mijn schouders de strikjes van mijn nieuwe jurk vast. Een echte strandjurk, met heel veel gekleurde vormpjes, schepjes en emmertjes. Ik huppel naar het natte zand. Daar begint bijna het water. ‘Nog heel even,’ zei mama, ‘het is nu nog eb.’ Wat dat is weet ik niet hoor. De lucht heeft mooie kleuren, allerlei rood met grijze vegen. De zon lijkt wel een grote, oranje strandbal. Mijn voeten stappen op de harde ribbels in het zand: kleine golven kruipen naar mijn tenen. Ze zijn er bijna, vlug naar achteren. Nee, niet springen, dan val ik en wordt mijn mooie jurk nat. Oh jé, ik moet plassen. Vlug, mijn handen tussen mijn benen. ‘Mama, kom… snel, mijn jurk wordt nat!‘ ‘Kom maar gauw, achter dat bosje. Weet je nog: jurk omhoog onder je kin!’ Bij de struik staat mama achter mij: ’Mama, is het strand het begin of het einde van het land? Begint er na het water opnieuw land? Daar woont oma toch? Zakt die oranje bol bij oma in de grond? Gaat het water wel eens helemaal weg?’ Mijn ogen prikken, ik ben moe. Mama zegt dat het al laat wordt. Ik moet heel hard lopen, want mijn benen zijn veel kleiner. Papa's en mama's kunnen heel grote stappen maken. Achter in de auto zit ik alleen. Ik stop mijn duim in mijn mond. Lekker niemand die het kan zien. Op televisie zie ik soms mensen in grote ballen over het water hollen. Mm, als ik er zo een heb, kan ik naar oma lopen. Mijn duim glipt uit mijn mond: ‘… ik weet wat ik voor mijn verjaardag wil hebben!’ NB ik heb veel verkleinwoorden nu vervangen. Verzuimde helaas de oorspronkelijke versie te laten staan.