# 157 Verraden

De ene was wispelturig, de andere was vrouw. Mijn lichaam behoorde hen beiden toe, tot de vrouw mijn diepste doorgrondde en me dwong te kiezen. De brits kraakt als ik opsta, het verleden wegduwend. Ik krab mijn ongewenste baardgroei. In de gang rammelen kettingen, gestommel wordt gevolgd door een vloek. De zoveelste deur slaat dicht in de afgelegen toren. Hoe meer zielen … Mijn knokels worden wit als ik mijn handen om de tralies leg. Het afscheid duurde lang voor de vrouw. Haar tegenstribbelen liet sporen na op de kleine zandvlakte tussen de rotsen, maar mijn gedachten uitgebannen door het deinen van de nabije andere. Maagdelijk blauw dat naargelang de weersomstandigheden verkleurde tot een grijze wijsheid, een frivool wit kapje bovenop haar welvingen. Nimmer zouden de laatste zonnestralen baden in haar mysterieuze diepten, die mij waren voorbehouden. Mijn hele wezen was aan haar verankerd. Ze ontroerde me met haar geduld en kalmte, bood troost bij verdriet. Herinneringen van moed en vechtlust gevolgd door de roes van overwinning overweldigden me terwijl ze mijn schip in haar weelderige wateren wiegde. Om me heen rollend telkens ze goed gezind was, en bulderend tegen de donderwolken als ik manschappen verloor. Ze beroofde me van mijn zinnen wanneer ik te lang op het vasteland verbleef. Toen ik uiteindelijk wegvoer, werd ik beloond met oorlogsbuiten en onderwaterschatten, tot ze het schip deed stranden en me overleverde. De deur gaat open, twee mannen grijpen me vast. Het is tijd. Ik kijk over mijn schouder, in de verte vormt de zon lovertjes op haar golven. Ze is aantrekkelijker dan ooit en op zoek naar een andere liefde. Verraadster.