# 157 * Hou je verleden dicht bij je

‘Lieke, bouw je een zandkasteel boven mijn voeten?’ Oma’s stem klinkt helder. Een jongere ik kijkt me aan; zonnehoedje, shirt en broekje zijn kanariegeel, niet zoals ik het zie. Het beeld gaat op en neer. De dag dat papa zijn camera uitprobeerde. In gedachten vertaal ik de grijstinten op het projectiescherm naar de kleurrijke bloemen op de parasol. Een witte hemel. Ik herinner me hoe strakblauw de lucht was, hoe de strohoed van oma haar frêle gelaat in de schaduw liet. Het beeld verschuift. Mama staat op met een hand voor haar profiel en loopt lachend naar een luider klinkend belletje. Ik herinner me het uitzwermen van leeftijdsgenootjes die ongestoord likten aan ijsjes met zandkorrels. ‘Bouw straks, Lieke.’ Vaders zachte gebrom. Oma veegt mijn handen aan een zandvrije zakdoek. Zelfs papa zocht koelte onder de parasol. Oma’s tenen komen dichterbij. ‘Erik, je dochter is mooier dan die knobbel op mijn teen.’ Ik glimlach. Oma straalde. Ze genoot van ons, van die openheid van het water, het zilte in de lucht. ‘Stap nog even met Lieke de zee in.' Vier witte voeten op het donkere zand, mijn voeten zijn dwergen tegenover papa’s. Het beeld draait. Vier voetafdrukken; de mijne al overspoeld met schuimvlokken. Vaders afdrukken, met een iets diepere indruk van zijn rechterhiel. Ik ben weer in beeld. Lachend naar de zon, terugspringend voor een golfje. Voorover gebogen met mijn handen in een kommetje. Water dat opspat tegen papa’s harige benen. Zijn lach, als hij water naar me opgooit met zijn voet. Mijn gegil wordt overstemd door mama. De spoel is ten einde, de filmtape blijft ritselen. De ijsjes zijn op. De voetafdrukken zijn, net als mijn vader, een deel van mijn verleden. Oma’s zakdoek heb ik gevuld met tranen voor hen beiden. Mama is deel van dat verleden. Onze aanslepende ruzie heeft geen zin. Ik sta op, zet de camera uit en doe het licht aan. Mijn ogen knipperen als ik haar nummer intoets. Ik wijt het niet alleen aan het licht.