Anthony is mijn grote jeugdliefde uit Haarlem. Als kind brengen we vele blije uren door op het strand van Zandvoort. Anthony neemt dan zijn vlieger mee. Hoe hij het ding omhoog laat schieten, cirkelen, duiken en zweven is spectaculair. Ik haal de vlieger op als het eens misgaat, mits die niet te dicht bij het water ligt. De verdrinkingsdood bezorgt mij sinds jaar en dag nachtmerries. Als ik 24 ben trouwen we. Onze wittebroodsweken brengen we door op de koffieplantage van zijn familie op Java. Op een van deze dagen gaan we naar Pangi Beach, zo’n tweeënhalf uur rijden van Kediri. Dit uitje is voor de familie Fokker een jaarlijks terugkerend hoogtepunt. Anthony spreekt Indonesisch met zijn familie en drinkt arak en ik, ik voel me verloren. Afgezonderd mijmer ik over water en de mysteries van de zee. De druppels in de zee, wanneer ze elkaar tegenkomen zouden ze dan zeggen: ‘Kom, wij vormen een legioen want als legioen doen we ertoe. We vormen samen een brullend wezen, een golf en samen met andere golven grotere golven. Dan gaan we naar de kust, het land op en slurpen een mens. En als het niet lukt proberen we het nog eens en nog eens?’ Op herhaaldelijk aandringen van vader en moeder Fokker komt Anthony tijdens de schemering zijn huwelijksrecht opeisen. In de branding, dat vindt hij romantisch. Zand schuurt mijn schaamlippen, het zweet druipt uit mijn bilspleet. De terugreis lijkt oneindig. Vier jaar later scheiden we. Kinderloos.