#157 Kijk op het strand

Mijn tenen graven zich in het zand door de warme, fijne bijna poederige bovenlaag naar de natte, koele en grofkorrelige laag eronder. Een geur van zonnebrand lift mee met een luchtig briesje dat mijn naakte lichaam streelt als een tedere minnaar. De geur brengt, zoals altijd, de associatie met mooie zomerdagen waarop het besef van tijd vervaagd is. Een onbestemd gevoel van verlangen ontstaat; verlangen om dit te kunnen vasthouden… of heb ik nu al heimwee naar dit moment? Een bijna sensuele sensatie van zweetdruppels die zich zacht kriebelend langzaam over mijn rug laten zakken en een natte plek op het zand vormen. De warmte van de zon brengt mij in een dromerige waakslaap; ik hoor gepraat in de verte, spelende kinderen, een krijsende meeuw die overvliegt, flarden muziek van een nabij gelegen strandtent . Ik droom maar weet waar ik ben. Ik hoor de branding, een aanzwellend geluid van golven die aanrazen en stuk slaan op het zanderige strand. Het is een rustgevend gestaag geluid dat mijn bewustzijn verder weg doet zakken. Dan gaat er een schok door mijn lichaam; ik open mijn ogen en voel de natte haren in mijn nek en het steken van mijn huid. Mijn pijnlijke spieren zijn stijf en ik kom moeizaam overeind. Mijn linkerarm voelt dood aan, alsof deze niets met mijn lichaam te maken heeft. Ik voel kwijl aan mijn mondhoek zitten en veeg het weg met een zanderige hand. Een schichtige blik, gelukkig heeft niemand het gezien.